Het overkomt je regelmatig: je hebt net de presentexemplaren van je laatste vertaling ontvangen, je scheurt de envelop open, rukt er een boek uit, slaat het op goed geluk open en je oog valt onmiddellijk op een joekel van een drukfout. Tenminste, als je geluk hebt is het een drukfout. Het kan ook een flagrante vertaalfout zijn of een zin die zo lelijk is dat je hem nog niet op een pak pasta zou willen zetten. Ik geef het zonder schaamte toe: ik treed mijn pas verschenen vertalingen met veel angst en beven tegemoet. Maar stel dat het om een vertaling gaat waarvoor dit alles niet geldt? Stel dat het om een ongepubliceerde vertaling gaat van lang geleden?
In oktober 2005 kreeg ik een e-mail van een literair agent met de mededeling dat een gerespecteerd onlinetijdschrift mijn vertaling van een Nederlands-Surinaams kort verhaal wilde plaatsen. Na jarenlange inspanningen ten behoeve van de auteur mocht deze toezegging als een bescheiden doorbraak worden beschouwd; een optimist zou er zelfs een voet tussen de deur van de notoir moeilijke Engelstalige markt in kunnen zien. Ik wilde het tijdschrift graag toestemming geven om mijn vertaling te gebruiken, maar op één voorwaarde. Omdat het een vertaling uit 1993 was, stond ik erop de tekst eerst te mogen herzien.
Twaalf jaar is voor iedereen lang geleden, maar om die twaalf jaar in het juiste perspectief te plaatsen wat mij als vertaler betreft, moet ik erop wijzen dat ik in 1993 pas een jaar of twee in Nederland woonde en Nederlands sprak. Ik was eind 1992 met vertalen begonnen en in 1993 zou het nog jaren duren voordat ik regelmatig werk had als literair vertaler. Als je een vertaalloopbaan met een schoolopleiding vergelijkt, had ik in 1993 net zo’n beetje mijn draai gevonden op de basisschool….
…………….. Download rechtsboven de PDF voor de volledige tekst. Als uw voorkeur uitgaat naar Epub-formaat, kunt u het bestand downloaden door hier te klikken. En hier vindt u het bestand in Word.
