In de Nieuwe Kerk, 28 oktober jl., bij de uitreiking van de Prins Bernhard Fonds-prijzen, zouden, zo was schriftelijk verzocht, de dankwoorden een duur van twee minuten moeten hebben.
Iedereen ging ver over de schreef. Alleen ik, als goed – of moeten we zeggen braaf – vertaler van ‘een duur van twee minuten’ kon, om degenen die ik wilde bedanken tenminste te noemen, nog net binnen de vier minuten blijven. Commentaar op en bij het werk, dat de anderen uitvoerig gaven, liet ik natuurlijk achterwege.
Nu heb ik volgens het programma een kwartier. Maar ik beschik niet over een commentaar, zo bleek me toen ik dit dankwoord op schrift ging zetten. Ik heb wel eens lezinkjes gehouden, bijvoorbeeld over de minder fraaie, de hobbelige, of grammaticaal onjuiste zinnen bij Proust; of over mijn vraagtekens bij het zogenaamde collectieve vertalen; of over de onmogelijkheid, de ondoenlijkheid om een in specifiek sociale, lokale en historische contexten geschreven ándere taal geheel en al te verdietsen, te vernederlandsen, een probleem dat ik bijvoorbeeld níet bij non-fictie had, in o.a. Baschwitz’ Heksen en heksenprocessen, maar wel degelijk bij Proust….
….. Download rechtsboven de PDF voor de volledige tekst. Als uw voorkeur uitgaat naar Epub-formaat, kunt u het bestand downloaden door hier te klikken. Hier vindt u het bestand in Word en hier kunt u het juryrapport uit 1999 lezen.
