Toen ik vijf dagen voor Kerstmis een brief kreeg van het Prins Bernhard Fonds waarin te lezen stond dat ik de Martinus Nijhoffprijs voor Vertalen voor het jaar 1979 zou ontvangen kon ik mijn ogen niet geloven. Mijn eerste opwelling was een paar vrienden op te bellen, maar dat plan verwierp ik onmiddellijk. Stel je voor dat het een grap was? Vijf dagen lang heb ik met het geheim rondgelopen en pas op eerste kerstdag de brief aan mijn ouders laten lezen. Ik dacht: als het een grap is dan hoef ik er tenminste niet alleen onder te lijden. Pas toen officieel door de radio werd omgeroepen dat mij, samen met twee anderen, de prijs ten deel was gevallen drong tot me door dat het allemaal echt waar was.
Als je voor je werk een onderscheiding krijgt is het alsof alles even stilstaat. Anderen hebben de balans van je verrichtingen opgemaakt en afgewogen. En daar sta je dan, voor een voetlicht waar je niet om gevraagd hebt maar dat desondanks op je gericht wordt. Het is een moment om terug te kijken naar de tijd waarin je je eerste schreden zette op het pad dat naar dat voetlicht heeft geleid.
Dat pad is zelden effen geweest….
….. Download rechtsboven de PDF voor de volledige tekst. Als uw voorkeur uitgaat naar Epub-formaat, kunt u het bestand downloaden door hier te klikken. Hier vindt u het bestand in Word en hier kunt u het juryrapport uit 1979 lezen.
