‘De schrijver spreekt (…) over de juiste toon die zo moeilijk precies te treffen is, over zijn vorige boeken die nooit geheel en al geslaagd waren, want “wat gezegd is, is nooit gezegd omdat men het immers anders kan zeggen”. Heeft men iets eenmaal onder woorden gebracht, dan heeft men gekozen voor één mogelijkheid, terwijl men vele andere varianten terzijde laat liggen. Wanneer de schrijver een keuze maakt in het materiaal, begaat hij reeds een onoprechtheid en begint hij te vervalsen.’
Wat ik net voorlas is een passage uit het nawoord van dr. Elly Jaffé bij De Zoon, de allereerste, in 1966 verschenen vertaling van werk van de Franse schrijver Robert Pinget. De woorden die mevrouw Jaffé Pinget hier in de mond legt, zijn wonderwel van toepassing op de conditie van de vertaler, tenminste een vertaler zoals ik er een ben, een ziekelijke perfectionist, die ondanks momenten van genade nooit verlost is van de vrees niet opgewassen te zijn tegen de eisen van de tekst. De juiste toon is zo moeilijk te treffen, de vorige boeken zijn nooit helemaal geslaagd, want wat gezegd is, is nooit gezegd omdat men het immers anders kan zeggen. Haast altijd begin ik aan een vertaling met een keelsnoerend gebrek aan zelfvertrouwen, met de angst dat ik het nooit tot een goed einde zal weten te brengen. En ben ik eenmaal bezig, dan zucht ik over de vele varianten die ik terzijde laat liggen en voel ik me een vervalser….
…………….. Download rechtsboven de PDF voor de volledige tekst. Als uw voorkeur uitgaat naar Epub-formaat, kunt u het bestand downloaden door hier te klikken. En hier vindt u het bestand in Word.
