De Spaanse dichter en Nobelprijswinnaar Juan Ramón Jiménez had het niet zo op vertalen. Volgens hem kon een schrijver zich daar maar beter niet aan wagen. De argumenten die hij daarvoor aanvoerde zijn misschien typerend voor de narcistische mopperkont die Jiménez was, maar ze bevatten verrassende elementen. Weinig opzienbarend is dat hij beweerde dat vertalen een onmogelijke onderneming is. Evenmin bijzonder is dat hij meende dat literaire teksten per definitie onvertaalbaar zijn. Maar opmerkelijk genoeg vond Jiménez het verraad aan het origineel minder zorgelijk dan het verraad dat de schrijver/vertaler aan zichzelf pleegt. Jiménez ziet dit als zelfmoord:
‘Vertalen is treurig en moeilijk, ook al wil je het doen en doe je het voor je eigen plezier, want vertalen is jezelf bij elk stap van kant maken, anderen een plezier doen terwijl je van je eigen stijl afdwaalt, die niets anders is dan je eigen geest, teneinde te proberen in de geest van een ander te leven. Proberen, ja. En altijd blijf je in de ziel van een ander rondwaren zonder tot de kern ervan door te dringen, die uitsluitend van de ander is. Buiten jezelf en buiten de ander.’
Het is niet moeilijk om de Spaanse dichter tegengas te geven. Er zijn schrijvers genoeg die vertalen, en dan niet in de eerste plaats om den brode, maar uit liefde en interesse…
…………….. Download hiernaast de PDF voor de volledige tekst. Als uw voorkeur uitgaat naar Epub-formaat, kunt u het bestand downloaden door hier te klikken. En hier vindt u het bestand in Word.
