Hij keek terug op zijn tijd als rivierloods als de gelukkigste van zijn leven, maar probeerde rijk te worden door de herinneringen aan die tijd geschikt te maken voor een publiek dat met zijn wereld van toen niets te maken had. ‘We schrijven vrijuit en onbevreesd, maar dan “passen we aan” voordat we drukken,’ is een veelzeggend citaat. Twain is bekend om de natuurlijke spreektaal die hij in zijn boeken gebruikt, maar het is natuurlijk niet letterlijk wat de rabauwen op de rivier bezigden. De taal die ik onderweg van St. Louis naar New Orleans hoorde (…that goddamned, motherfucking, shit bend…) zou hij zelf nooit hebben opgeschreven, laat staan dat ze aan het paarse potlood van Olivia was ontsnapt.
Die ‘beschavende’ correcties van Olivia vind je terug in de manuscripten van Twains werk die bewaard zijn gebleven. Bij Leven op de Mississippi bleef het niet bij schaven en schrappen, ondanks dat een boek dat bij voorintekening aan de man werd gebracht vooral goed dik moest zijn. Omdat Twain in feite zijn eigen uitgever was, en omdat het boek beschrijvingen bevatte van het in de Burgeroorlog overwonnen Zuiden, werden uiteindelijk hele stukken (in totaal ongeveer 15.000 woorden) geschrapt. De potentiële lezers in het Zuiden – zijn publiek voor dit boek – zouden nooit een boek kopen waarin hun land, hoe grappig ook, op de hak genomen werd. Die geschrapte passages, en een flink aantal zetfouten, zijn in de jaren veertig uit het manuscript gehaald, en in deze vertaling tussen vierkante teksthaken op hun plaats teruggezet….
…………….. Download rechtsboven de PDF voor de volledige tekst. Als uw voorkeur uitgaat naar Epub-formaat, kunt u het bestand downloaden door hier te klikken. En hier vindt u het bestand in Word.
