Collaboreren kun je leren, maar ik heb er geen zin in.
Mijn tweede vaderland is Oekraïne. Dat is moedwillig zo gelopen, via de liefde. Er is hier van alles mis, maar niet zo fundamenteel als bij de grote, jonge broer, het verwende, zelfzuchtige nakomertje. De grootste rampspoed van het Russische Rijk was nooit in Rusland zelf, of amper. De Eerste Wereldoorlog was binnen het Russische rijk amper in Rusland, maar hier en in Belarus, de bolsjewieken hebben een zelfstandig Oekraïne na de revolutie de nek omgedraaid, twee derde van de dichters vermoord, miljoenen boeren (!) uitgehongerd, handjeklap met Hitler gespeeld, hun macabere rijk tot voorbij Berlijn en Praag uitgestrekt, vanaf 1 januari 2000 alles in het werk gesteld om het ‘geopolitieke debacle’ ‘recht te zetten’, met als voorlopig hoogtepunt de dreiging van nu, die – als u dit misschien leest – al een hallucinerende werkelijkheid is geworden.
Het Russisch zelf kan er ook niks aan doen, als taal. Dat spreekt vanzelf. Maar de meeste gebruikers van die taal wél. Een kleine intuïtieve cultuurbeschouwing. Over iets wat ons, geloof ik, in meer of mindere mate parten speelt. …
…..Download rechtsboven de PDF voor de volledige tekst. Als uw voorkeur uitgaat naar Epub-formaat, kunt u het bestand downloaden door hier te klikken. En hier vindt u het bestand in Word.
