Aan mijn vroegere leraar Frans heb ik een presentexemplaar gestuurd van Een proeve van zeven, mijn eerste bundel met vertalingen van Montaignes Essais. Ik had de laatste dertig jaar geen contact met hem gehad, niet meer sinds het eindexamen. Ik weet nog dat ik hem toen vertelde dat ik het jammer vond dat ik maar tot de derde klas les van hem had gekregen. Hij lachte een beetje.
Er was geen woord van gelogen. Kropman was weliswaar niet minder streng dan de andere paters jezuïeten op het Ignatiuscollege, maar hij straalde een diepe betrokkenheid met de Franse taal en cultuur uit, een gedrevenheid die hem iets warms, iets eigens gaf. Dit in tegenstelling tot zijn confraters: hoe goed ze hun vak ook verstonden, stuk voor stuk leken ze zich te verschuilen achter een masker van onpersoonlijkheid. Op mij maakte dat de indruk of ze een gesloten front vormden; misschien hadden ze dat nodig om ons scholieren te drillen en de orde en discipline bij te brengen die ze kennelijk de belangrijkste verworvenheden in dit leven vonden. De benauwende atmosfeer die zich vanuit het patershuis door de school verspreidde, en die ik ervoer meteen vanaf de eerste dag dat ik door de toegangspoort liep, de beklemming waarvan ik me niet kon ontdoen tot na de laatste schooldag, viel enigszins van me af als ‘le père Kropman’ onze klas binnenkwam en de deur achter zich dichttrok….
…..Download rechtsboven de PDF voor de volledige tekst. Als uw voorkeur uitgaat naar Epub-formaat, kunt u het bestand downloaden door hier te klikken. En hier vindt u het bestand in Word.
