Het stond in grote, vette letters als kopje boven een stuk in de krant: BELLIGERENT GESNUIF.
Woord voelde grote woede in zich opstijgen, hoe kwamen ze erbij om hem te gebruiken in een Nederlandse context? Hij hoorde thuis in het Engels, ook in het Spaans was hij een gangbare term, hoewel anders geschreven: beligerante, zó uit het Latijn geërfd, belligerans, hij die oorlog voert.
Het werd Woord rood voor de ogen. Hij wilde dat de aarde zich opende en hem opslokte. Nee, het was beter ergens hulp in te roepen, maar waar moest hij naartoe? Als een bliksemflits kwam het antwoord: naar het Boekenbal! Daar zou hij natuurlijk wel een vertaler vinden die hem van zijn vermomming kon ontdoen. Maar helaas, waar Woord ook keek, geen vertaler te bekennen. De feestvierende schrijvers zeiden dat ze met woorden speelden, uitgevers dat ze woorden uitgaven, dames van de redactie dat ze woorden telden, boekhandelaren dat ze woorden verhandelden…
‘Wat is dit voor feest?’ snoof Woord. ‘Is de Nederlandse taal zo hardvochtig dat hij mijn redders niet eens uitnodigt? Ik wil verdorie in het Nederlands dansen!’ Teleurgesteld keerde Woord naar huis terug en ging in zijn bed liggen wachten op de metamorfose waardoor hij oorlogszuchtig zou worden.
Dit stukje had ik verzonnen naar aanleiding van een ware gebeurtenis. Een paar jaar geleden stond er, een of twee weken voor het boekenbal, een bericht in de NRC over de toon van de toespraken van enkele Latijns Amerikaanse presidenten die ergens bijeen waren. Ik heb het nooit naar de krant gestuurd. Ik was verbijsterd over dat woord, belligerent…
…………….. Download hiernaast de PDF voor de volledige tekst. Als uw voorkeur uitgaat naar Epub-formaat, kunt u het bestand downloaden door hier te klikken. En hier vindt u het bestand in Word.
