De scène die zich hier gaat afspelen vindt halverwege Marco’s leven plaats, maar alles wat hij ervóór heeft meegemaakt, gaat ook nog voor onze ogen gebeuren. Dit gebeurt in de vorm van flashbacks die eigenlijk niet echt flashbacks zijn omdat er geen verankerd vertelheden is: in deze roman is elke tijdsperiode zowel heden, verleden als toekomst. Veronesi geeft ons een zak met daarin de puzzelstukjes van Marco’s leven die we zelf aan elkaar mogen passen. Het plaatje op de doos krijgen we er niet bij. Een gewaagde keuze, maar bij een auteur van dit kaliber is de lezer in goede handen.
De eerste zin van de roman is kort en redelijk eenvoudig, maar ook het vertalen van eenvoudige zinnen kan heel wat voeten in de aarde hebben. Het achteloze tussenzinnetje si può ben dire – tevens de titel van het eerste hoofdstuk en dus flink in het oog springend – heeft inhoudelijk niet veel betekenis. Als je het weg zou laten, zou de betekenis van de zin nauwelijks veranderen, het geeft hoogstens wat kleur. Maar dan blijkt dat si può ben dire in dit hoofdstuk nog drie keer midden in een zin wordt herhaald; de vertaling moet natuurlijk op al die plekken in de tekst goed passen. Juist omdat het zo’n algemeen tussenzinnetje is, zijn de mogelijkheden legio; de vertaler heeft het voor het uitkiezen. Of toch niet?
Elke vertaling blijkt toch nét een andere kleurschakering dan de zin in de brontekst…
…..Download rechtsboven de PDF voor de volledige tekst. Als uw voorkeur uitgaat naar Epub-formaat, kunt u het bestand downloaden door hier te klikken. En hier vindt u het bestand in Word.
