Eigenlijk verbinden zich die twee substraten, de hersenvelden en de zandplaat, tot één doorlatend vlies. In de tweezijdigheid van het vlies is de mens zowel subject als object voor zichzelf. Vooral in de ongestoorde rust van een waddeneiland kan die spiegeling zich scherp aftekenen, in en om de wandelaar. Taal wordt zand, zand wordt taal.
En als om dat te bevestigen, vond ik in een van de vele oude bunkers een gedichtje, op de muur gekrast:
Regen
Als er regen op de zee belandt,
dan is er niet veel aan de hand;
maar valt de regen op het strand,
dan slaat hij donkere putjes in het zand.
Hier ging een voldragen taalsymboliek hand in hand met een scherpe natuurobservatie. Enerzijds de regen van verdriet, het huilen; anderzijds de donkere gaatjes die de echte regen in het witte zand slaat. En ‘strand’ is, behalve strand, duidelijk zinnebeeld van de kwetsbare huid om de ziel.
Nu zal ik wat lichtbeelden vertonen van mijn waarnemingen als taalverkenner op Schier, daarna behandelen we nog ‘de stem van het zand’….
…………….. Download rechtsboven de PDF voor de volledige tekst. Als uw voorkeur uitgaat naar Epub-formaat, kunt u het bestand downloaden door hier te klikken. En hier vindt u het bestand in Word.
