In Franse teksten wordt zelden met aanhalingstekens gewerkt. Vaak duidt een liggend streepje erop dat er gesproken taal volgt. In deze roman ontbreken zelfs de liggende streepjes. Je moet dus uit de tekst zelf opmaken of iets gezegd wordt door een personage dan wel gemeld door de vertelster. Hoe zit dat bijvoorbeeld met Ça éblouit? Het spreektaalachtige ça zou erop kunnen duiden dat Olympe aan het woord is. Maar in deze tekst schiet de vertelster zelf ook voortdurend van het ene naar het andere register, van plechtstatig naar argot, soms midden in een zin. Als de vertelster hier aan het woord zou zijn, zou ik eventueel kunnen vertalen met oogverblindend. Olympe zou eerder iets zeggen in de trant van dat doet pijn aan je ogen.
In het laatste geval – als Olympe aan het woord is – zouden er ook aanhalingstekens moeten worden toegevoegd. Maar al in een eerder stadium heb ik besloten in deze tekst alle aanhalingstekens achterwege te laten. De schrijfster laat doelbewust alles in elkaar overlopen: directe rede, indirecte rede, vrije indirecte rede, gedachten van een onbekende, gedachten van de hele groep toeristen, opmerkingen van de kant van de vertelster…
…..Download rechtsboven de PDF voor de volledige tekst. Als uw voorkeur uitgaat naar Epub-formaat, kunt u het bestand downloaden door hier te klikken. En hier vindt u het bestand in Word.
