Toen Ellen Overweel van het Cultuurfonds mij augustus vorig jaar belde, en ik begreep dat ze me niet vroeg om in de jury te gaan zitten, maar dat ik zelf de Nijhoffprijs zou krijgen, dacht ik nog steeds dat het een vergissing moest zijn. Want zoveel eer ineens, daar was ik niet op voorbereid.
Behalve een moment van erkenning is dit voor mij ook een moment van verzoening.
Ooit kwam ik als zeventienjarige in Amsterdam, ik sprak geen woord Nederlands, ik was opgegroeid in Duitsland en Luxemburg, en door de geschiedenis opgezadeld met de collectieve schuld van de Duitsers. Hier trok mij een kleine groep Duitsers die al voor de oorlog naar Nederland waren gekomen, een groep met sekte-achtige trekken, geleid door een charismatische man die de spelregels van het leven bepaalde. Ik kwam daar vijftien jaar later met veel kleerscheuren uit, had intussen wel een studie Frans afgerond met als bijvak Duits, maar ik was wereldvreemd en ontredderd. In de maatschappij leven, dat had ik niet geleerd.
Wel had ik door het jarenlange interpreteren van gedichten en het gemeenschappelijke lezen van de Europese canon, een belangrijke bezigheid in de groep, geleerd om met teksten om te gaan. Wat dat betreft was ik eigenlijk geknipt voor het vertalen….
….. Download rechtsboven de PDF voor de volledige tekst. Als uw voorkeur uitgaat naar Epub-formaat, kunt u het bestand downloaden door hier te klikken. Hier vindt u het bestand in Word en hier kunt u het juryrapport uit 2015 lezen.
