Op een zekere dag in 1986, toen ik samen met Frans Stapert als kersverse vertaler ons eerste hoofdstuk had ingeleverd van Kinderen van de Arbat, begreep ik pas goed wat Pietje Bell gevoeld moet hebben. Het waren de dagen van Gorbatsjovs perestrojka, toen bovengenoemde roman van Anatoli Rybakov voor uitgeverij Bert Bakker in een noodvaart vertaald moest worden om de Engelse paperback vóór te zijn. We waren met vier vertalers: Frans en ik; Maya de Vries en Gerard Rasch. Maya de Vries had al voor Van Oorschot (met nota bene Timmer) vertaald en was dus voor mij een nogal intimiderende autoriteit; en dan Gerard Rasch: een duvelstoejager die uit het Pools, Deens en Russisch vertaalde en mij nog meer schrik aanjoeg met zijn staat van dienst en nogal woeste uiterlijk: pluizig haar tot op zijn schouders, ruige wenkbrauwen boven priemende ogen, en middenvoor miste hij een tand. Frans en ik waren totale amateurs. Frans was voor de haast-vertaalklus benaderd door een redacteur van Bert Bakker die hij kende uit café de Pels; er was geen noemenswaardig onderzoek naar zijn vertalerskwaliteiten aan voorafgegaan. En aan Frans’ verzekering dat ik een uitstekende vertaler was, had zijn kennis uit de Pels genoeg gehad. Gerard Rasch moest het Rybakov-project strak en snel in goede banen leiden. En zo leverden Frans en ik op die dag in 1986 ons eerste hoofdstuk in. Per kerende post kregen we onze vertaling van Gerard terug: onherkenbaar, vol rode doorhalingen, boze uitroepen, commentaren, uitroeptekens. En in een begeleidend schrijven gaf Gerard ons er nog eens van langs. Als wij niet bereid waren ‘te vertalen wat er staat’, hoefden we niet meer mee te doen: toeters en bellen, eigen verfraaiingen en verbeteringen waren uit den boze….
…..Download rechtsboven de PDF voor de volledige tekst. Als uw voorkeur uitgaat naar Epub-formaat, kunt u het bestand downloaden door hier te klikken. En hier vindt u het bestand in Word.
