Wat voor redacteuren geldt geldt niet minder voor vertalers: ze dienen de teksten van hun schrijvers niet alleen te lezen, ze dienen er ook naar te luisteren. Zo krijgen we een idee van de muzikaliteit van de tekst in het algemeen en van de specifieke muzikale kenmerken in het bijzonder: de klanken, de syntaxis, de accenten, de ritmes, de cadans, de melodie… Natuurlijk niet met de bedoeling of ambitie om deze elementen op dezelfde manier en op dezelfde plaats weer te geven in de vertaling, want dat is per definitie onmogelijk. Elke taal heeft zijn eigen klanken, zijn eigen syntactische structuren, zijn eigen accent-, ritme- en melodiepatronen. Maar wel met de intentie om muzikale elementen de rol te geven die ze verdienen. Dat dit geen vanzelfsprekendheid is weet ik uit eigen ervaring. Ruim dertig jaar geleden vertaalde ik de eerste alinea van Juan Carlos Onetti’s prachtige, schrijnende novelle El pozo (De put) als volgt:
Ik liep zo-even door de kamer te ijsberen en plotseling kwam het me voor dat ik hem voor het eerst zag. Er bevinden zich twee britsen, scheve stoelen zonder zitting, door de zon vergeelde kranten, maanden oud, vastgeprikt voor het raam op de plaats van de ruiten.
Twee zouteloze zinnen, op het klungelige af. Zou de originele tekst net zo stroef klinken? Is dit de stijl van Onetti, de Uruguayaanse reus die met schrijvers als Jorge Luis Borges en Juan Rulfo de fundamenten van de moderne en postmoderne Spaans-Amerikaanse literatuur legde? Laten we luisteren….
…..Download rechtsboven de PDF voor de volledige tekst. Als uw voorkeur uitgaat naar Epub-formaat, kunt u het bestand downloaden door hier te klikken. En hier vindt u het bestand in Word.
