Wat poëzie is dient als poëzie te worden vertaald; wat proza is als proza. Ik denk dat deze stelling simpel is en nauwelijks discussie uitlokt, zeker niet over het prozagedeelte. Er zullen geen voorbeelden te vinden zijn van een proza-origineel dat in poëzie is vertaald (hoewel ik ooit een 19e-eeuwse vertaling van de Code Napoléon in Franse epische verzen ben tegengekomen, gemaakt door een jurist in ruste).
Andersom, een poëzietekst in prozavertaling – daar valt meer over te zeggen, zeker op mijn vakgebied, de Oud-griekse en Latijnse literatuur, omdat je dan het adjectief ‘metrisch’ wel móet toevoegen, dus: metrische poëzie dient metrisch te worden vertaald. Want in die klassieke letterkunde was alle poëzie metrisch. En dat blijft tot ver na 1800 ook voor de latere Europese poëzie gelden (waarbij dan bovendien nog in de vroege Middeleeuwen het rijm kwam, ‘een gedicht is als het rijmt’).
Pas in de vorige eeuw werd dat keurslijf opgeheven; tot die tijd is de ars poetica niet alleen een kwestie van bevlogen kunst geweest, maar ook van metrische techniek. Daarna zijn de verhoudingen bepaald verlegd. Het Latijnse ars betekent trouwens zowel kunst als techniek, zij beïnvloeden elkaar….
…………….. Download rechtsboven de PDF voor de volledige tekst. Als uw voorkeur uitgaat naar Epub-formaat, kunt u het bestand downloaden door hier te klikken. En hier vindt u het bestand in Word.
