De menselijke opmerkzaamheid schiet bijna steeds van nature te kort, tijdens de intensieve taalwortelkanaalbehandeling die een vertaling is; ten gunste van een diffuus totaalbeeld. Het lijkt erop dat geen mens het in z’n mars heeft, iets met dezelfde volkomenheid te vertalen als waarmee het geschreven is. Dat werd ook mij weer schrijnend duidelijk toen ik een vertaling van mezelf ging herzien, na 35 jaar.
Walter Benjamin schetst de vertaler als, vanaf een heuveltop, het uitzicht genietend over het tekstwoud van de schrijver, maar een half leven later blijk je, herziend en genadeloos scherpziend, als een arend te zweven, nog veel hoger boven het woud van de vertaalde tekst. Geen dorre plek, geen kromme tak ontgaat je blik. Diep medelijden krijg je ervan, met jezelf – dat je vroeger zo’n sukkel was! Dat je niet beter uit je doppen keek!
Toch zijn onopzettelijke mislezingen niet echt erg, want de originele tekst blijft ongedeerd, en elke vertaling, hoe vol feilen ook, is een bijdrage aan het al eeuwenlange pogen van het mensdom om elkaar te leren verstaan, vol aandacht en toewijding de complexe coderingen die in elke taaluiting schuilgaan, af te tasten en in een groter geheel onder en over te brengen, de vertaling dus. De transflusie. De sekrale hondeling….
…..Download rechtsboven de PDF voor de volledige tekst. Als uw voorkeur uitgaat naar Epub-formaat, kunt u het bestand downloaden door hier te klikken. En hier vindt u het bestand in Word.
