De bemoeizucht van de mens is grenzeloos. Je kunt als vrouw geen rok kopen, gewoon omdat je een nieuwe nodig hebt en dat hij ook leuk is alla, of er is wel iemand die de stof met twee vingers op kwaliteit beproeft en je bij wijze van spreken weer uitkleedt. Soms wordt er goedkeurend gehumd.
‘Heb ik allang,’ zeg ik altijd, of: ‘Tweedehands hoor.’
Oud heeft zijn gezag bevochten; dat gun ik het oude.
Er is maar één oud boek uit Nederland dat ze elders hier en daar kennen. ‘Huizinga,’ zei Borges, toen ik voor het eerst met hem sprak en hij natuurlijk over literatuur en vooral taal begon, want daar begon hij altijd over. En daarna: ‘Multatuli; Max Havelaar.’
Ik zou het wel uit mijn hoofd laten om zo’n zichzelf goed bedruipend oudje mee te tronen naar een winkel om hem in een moderne outfit te steken. Een ander mag niet denken dat die oude zijn tijd eigenlijk heeft gehad, want met een vlot lakje kan hij er nog best mee door; laten we hem tegen zichzelf beschermen.
Is dat liefde? Het is burgerlijke bemoeizucht. Het is ook gebrek aan vertrouwen in de jeugd of juist te veel vertrouwen in diezelfde jeugd. Die gaat echt niet een stokoud iemand ineens als eigentijds beschouwen omdat hij een eigentijdse jas aan heeft. Natuurlijk moet iets ouds zich steeds weer verbinden met de nieuwe omstandigheden en van daaruit blijven boeien, maar dan op intrinsieke krachten.
Het is uit bemoeizucht dat hertaler Gijsbert van Es een honderdvijftigjarge grijsaard, te weten Multatuli, met name zijn wrochtsel Max Havelaar, in nieuwe
kleren heeft menen te moeten steken. En de oude waren superieur op een enkel ding na….
…………….. Download rechtsboven de PDF voor de volledige tekst. Als uw voorkeur uitgaat naar Epub-formaat, kunt u het bestand downloaden door hier te klikken. En hier vindt u het bestand in Word.
